10 Kasım’larda onun yüzünü görürüm her anımda. Her yerde o var sanki; yanımda, sokakta, televizyonda, kulaklarımdaki seslerde, gördüğüm her çocuğun yüzünde… İçimdeki sıkıntı onu her görüşümde biraz daha artıyor ve beni boğuyor. Bazen kendimi sorguluyorum “acaba yanlış mı yapıyorum hayatımda” diye, bazen ise ülkemizi bıraktığı hallerden çok çok gerilere götürenler yüzündendir bu sıkıntım diyorum. Aslında ikisi de doğru. Bu günler için onca savaşı vermedik biz. Atamızın bunları hakettiğine inanmıyorum. Binlerce Türk’ün, dedelerimizin, şehitlerimizin Türkiye’yi bu hale getirmek için öldüğüne inanmıyorum.
Atam, yine halimizi düşünüp hüzünlendiğim bu 10 Kasım’da senin İlke ve İnkılaplarına bağlı kalıp, şehitlerimizin, bize güzel bir gelecek sağlamak için savaşıp hayatını kaybedenlerin değerlerini hiç unutmayacağım. Burada kendi adıma söz veriyorum fakat bil ki atam benim gibi bu sözü veren gençlerle dolu Türkiye. Bu yüzden sakın gözün arkada kalmasın.
Rahat uyuman dileğiyle…
Not: Ayrıca buradaki yazıyı okumanızı isterim.
