Saat gece 02.26. Eve (izmir’deyim) yeni girdim. Bir haftalık Ayvalık tatilinden sonra halimi düşünün artık. (tabiki kötü!)
Dinleyin, anlatıyorum…
Ayvalık’tan yola çıkmadan önce saat 9-11 arasında Funda Arar’ın konserindeydim. Yok böyle bir zerafet, böyle hanımefendilik, böyle bir ses. Karizma kelimesi genelde erkekler için kullanılır ama insan Funda’yı (umarım ona Funda dememe kızmaz :D ) görünce karizma ne demek anlıyor. Kibarlığı, davranışları, her şarkıdan sonra teşekkür edişleri örnekti onu izleyen bütün bayanlara. Böyle konserlere gittikten sonra hep aklıma şu televizyondaki kendini sanatçı zanneden insanlar geliyor. Birinden birisi yalan söylüyor, çünkü aralarında uçurum var… Asıl sanatçı dediğiniz Sertap Erener, Funda Arar, Şebnem Ferah’tır. Sakın bu saydıklarımı dinlemeden kimseye sanatçı, müzisyen demeyin. Dİynlere de inanmayın :)
Konserden sonra Ayvalık’tan ayrılacağımı bilmenin hüznüyle dinledim şarkıları. Sanki Funda da bilerek en içten söyledi bu gece. Sanki bana inat söylüyordu. Ben de ona yine onun sözleriyle sesleniyorum, kim bilir belki duyar?
Acılara gülümseyen anılarım,
Arsız duygularım var.
Evet hayat hep son sözü söyler ama,
Benim de cümlelerim var…
Aslında bakmayın benim de cümlelerim var dediğime. Dönecektim işte, ne diyebilirdim ki daha fazla??? Sadece sana teşekkür ederim Funda…
Şimdi sırada yine işler var. Bitirmem gereken temalar, yazmam gereken kodlar, almam gereken laptoplar :D var. Yapacaz artık yavaş yavaş. Hadi hayırlısı…
