Uzun zamandır yoğun ve koşturmaca içinde olduğum için siteme odaklanıp da makale yazamaz oldum. Aslında şuan malesef yine dar bir vakitte yazıyorum. Bu nedenle makale yazmak yerine size küçüklüğümdeki bilgisayar merakım üzerine bir anımı paylaşmak istiyorum. Aslında her şey bir inat uğruna başladı…
Yıllardan 1995. Orta okula yeni başlamak üzereydim. Bilgisayar konusunda inanılmaz bir merak ve heyecanım söz konusuydu. Henüz bilgisayarım olmadan bilgisayar dergilerini araştırıyor, bilgisayarı olan arkadaşlarımla konuşuyordum. Bu arada orta okula gitmeme rağmen normalden daha ufak tefek dururdum (en fazla 4. öğrencisi gibi). Ailem ile beraber bir bilgisayar firmasına gittik. Satıcı ne tür bir bilgisayar istediğimizi sorduğunda ben söze girdim ve başladım anlatmaya;
Pentium 75 işlemci (O zamanlarda yeni çıkmıştı)
4mb ekran kartı
800mb harddisk
128mb RAM
Fax/modem
Bunlarla birlikte bir iki özellik daha saymıştım ama tam hatırlamıyorum. Neyse olayın can alıcı kısmı şu, karşımızdaki adam aileme dönüp dedi ki;
İyi ezberlemiş!
İşte bu sözü ve bu olayı hâlâ hatırlarım. Söylediklerimin ne olduğunun bilincindeydim ve hatta daha o yaşta RAM’in ne yaptığını bile, nasıl çalıştığını bile anlatabilirdim ama gelin görün ki bu söylediklerimi ezberlemiş olduğumu sandı değerli şahsiyet. İşte o günden sonra daha bir hırslanmıştım. Belki o zamanlarda çocuk aklımla küsüp bilgisayar almaktan vazgeçebilirdim. Ben ise ne yaptım biliyor musunuz? Yaklaşık 1 hafta sonra orta okul 1. sınıfa giderken ilk bilgisayarımı aldım ve bir abimde gördüğüm Qbasic programlama dili ile programlama dünyasına ilk adımımı attım.
Görüyorsunuz ya bazen size kötülük yaptığını, size hakaret ettiğini düşündüğünüz insanlar aslında nasıl da teşvik edici olabiliyorlar. Hayatta böyle bazı anılarım hep olmuştur. Kim bir şey yapamayacağımı veya beni yolumdan vazgeçirmeye çalışsa daha bir hırsla çalışır, bu düşünceyi yıkmak için uğraşır oldum. Bu şekilde de devam edeceğini umuyorum.
Saygılar, sevgiler…
